کد مطلب:33612 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:100

بت پرستی و شرك چهره عوض می كنند و گاهی از ظرافت و انتزاعیت بالایی برخوردار می گردند. وقتی بت در قالب یك مجسمه ی سنگی است،

[صفحه 181]

تشخیص اش دشوار نیست. اما هنگامی كه جنبه ی انتزاعی و معقول و نامحسوسی به خود گرفت، تشخیص آن دشوار می گردد. به همین دلیل، شرك به نحو بسیار ظریف در حیات عقلی و عملی انسانها رخنه می كند. و آدمیان باید در هر عصر و دوران از این امر برحذر باشند و مصادیق شرك را از نو برای خود معین كنند و مخصوصا از خدایان كوچك و بزرگی كه در این عالم تراشیده می شوند، خبر بگیرند و از آنها بر حذر باشند و در برابرشان به سجده نیفتند و پرستش خدای واحد را با پرستش آن نا خداها نیامیزند.

گفتیم هر گاه موجودی لاف زنان مدعی شد كه وصفی از اوصاف مشاركت ناپذیر خداوند را واجد است، دست طمع در الوهیت زده و پای بر مسند خدایی نهاده است. خصوصا هنگامی كه شخصی- حقیقی یا حقوقی- مدعی شود كه در مرتبه ی فوق حق، یا فوق اخلاق قرار گرفته است، در حقیقت ادعای خدایی كرده است. این ادعای خدایی به صورت بسیار ظریفی صورت می گیرد و از انظار پنهان می ماند. در روزگار ما چند گونه از این خدایان به ویژه در جامه ی دولتها و حكومتها ظهور كرده اند. دولت هایی كه خود را فوق حق و بلكه منبع حق می دانند، برای خود نوعی خدایی قائلند، حكومتهایی كه تشریع و تقنین را از آن خود می دانند، برای خود نوعی خدایی قائلند.

در عصر ما آنچه بیشتر رخ داده است، انكار خداوند نیست، انكار بندگی بندگان است. البته این دو امر ملازم یكدیگرند و از هر سو كه برویم نهایتا به دیگری نیز خواهیم رسید. اما گاه بر یك طرف نسبت به طرف دیگر تاكید بیشتری می رود.

صفحه 181.